46

In het huisje van Wendy op de Punt nam Vera afscheid van Dan Greenwood. Ze had even behoefte aan iets licht verteerbaars voor ze weer naar het noorden vertrok. Het was de ochtend na de gebeurtenissen op Springhead. Ze was niet naar bed geweest. De hele nacht was als een film, als een nachtmerrie aan haar voorbijgetrokken. Ze kon zich nog herinneren hoe Robert naast de keukendeur had gestaan toen ze zijn vrouw hadden weggevoerd, de ijskoude nacht in. ‘Ik hoop dat ik je ooit zal kunnen vergeven, Mary.’ Waar sloeg dat nou weer op? Een groots, theatraal gebaar dat helemaal niks voorstelde. Het liefst had ze hem ook aangehouden, maar Ashworth had gelijk: ze had geen poot om op te staan. Winter was nooit met Zoe Sullivan naar bed geweest. Daar was haar moeder heel duidelijk over geweest. Waarschijnlijk was hij ook nooit met Abigail naar bed geweest. Twee moorden, en dat allemaal vanwege de fantasietjes van een zielige kerel van middelbare leeftijd. Een zielige kerel van middelbare leeftijd en een krankzinnige vrouw van middelbare leeftijd. Ongetwijfeld stond hij de komende zondag weer gewoon voor de kerk, waar de oude dametjes zo’n medelijden met hem zouden hebben dat ze zelfgemaakte soep voor hem mee zouden nemen.

Wendy deed de deur open. Ze had een kamerjas aan.

‘Ik kom voor Greenwood,’ zei Vera.

Wendy aarzelde.

‘Geen gelul. Ik weet dat hij hier is. Emma Bennett zag jullie gisteravond samen in de pottenbakkerij.’

‘Arme Emma,’ zei Wendy. ‘Ik geloof dat ze zelf ook een oogje op hem had.’

‘Zeg dat maar niet tegen Danny. Dan wordt hij alleen maar verwaand. Ik ben hier niet om hem te arresteren. Gewoon om afscheid te nemen.’ Toen riep ze: ‘Kom maar naar beneden, Dan. Aangekleed of niet.’

Ze liep achter Wendy aan het huis in en vroeg zich af of Wendy een slipje droeg onder haar kamerjas. Een zwart slipje met een hart van lovertjes. Van alle huizen in Elvet voelde Vera zich hier het meest thuis. Gezellige rommel, mooi uitzicht op het water. Dan kwam de trap af. Hij was nog steeds bezig een trui over zijn hoofd te trekken. ‘En, hoe lang is dit al aan de gang?’ vroeg ze.

‘Geen idee. Twee maanden of zo.’ Wendy kon haar grijns niet bedwingen. Ze ging op de leuning van Dans stoel zitten, en het kostte haar duidelijk moeite om haar handen van hem af te houden.

‘Waarom doen jullie er zo geheimzinnig over?’

‘Zou jij het van de daken schreeuwen? In zo’n dorpje?’

‘Ja, daar zit wat in.’ Ze ging bij het raam staan en keek naar buiten. ‘Het is voorbij,’ zei ze. ‘We hebben iemand aangehouden.’

‘Wie?’ vroeg Dan.

‘Mary Winter, de moeder van het meisje dat het lichaam van Abigail heeft gevonden.’

‘Waarom heeft ze de moorden gepleegd?’

‘Geen idee,’ zei Vera. ‘Naar eigen zeggen omwille van haar gezin, maar ik weet niet of ik dat geloof. Misschien was ze gewoon jaloers, omdat het meisje jong en mooi was en haar man zich tot haar aangetrokken voelde. Dat mogen de advocaten onderling uitmaken. Maar die straf zal ze uitzitten. Het spel is uit.’

‘Een beetje te laat voor Jeanie Long.’

‘Ja, maar niet voor jou. Tijd om verder te gaan met je leven.’ Heel langzaam gleed er een tanker over de rivier. ‘Ik weet van dat dossier in je bureau.’

‘Ik vroeg me al af of je het gezien had.’

‘Ik heb me even afgevraagd of jij haar had vermoord.’

‘Nee,’ zei hij. ‘Dat was een ander soort obsessie. Ik hoopte dat ik de zaak ooit nog eens kon oplossen. De echte moordenaar vinden. Niet dat ik echt op zoek was. Ik haalde alleen af en toe het dossier tevoorschijn om nog wat zout in de wond te strooien.’

‘Wat ga je er nu mee doen?’

‘Verbranden.’

‘Mooi zo. Dan ga ik er maar eens vandoor.’

‘Naar huis?’

‘Yep,’ zei ze. ‘Terug naar het noorden. Eindelijk weer wat beschaving.’ Ze wierp hem een brede grijns toe. ‘Niet beledigend bedoeld.’

Om Ashworth in het hotel op te halen, moest ze door het dorp rijden. Toen ze vlak voor het Kapiteinshuis stilstond om een paar rennende kinderen te laten oversteken, zag ze dat Emma Bennett weer thuis was, bij James. Schijnbaar in gedachten verzonken zat ze voor het raam van de slaapkamer over het plein uit te kijken. Net de heldin uit een of ander Victoriaans melodrama, dacht Vera.

Het was tijd dat ze een keertje echt ging leven.